Luxe hotel in Atlantic Beach

(writer Margriet)
De ferry van Ocracoke zou om 1 uur pm vertrekken, dus we konden nog even van het plaatsje genieten. Lekker op de landing (steiger) van het hotel gezeten. Ik zag ineens een jonge sea turtle zwemmen, zo schattig. Het had mij niet in de gaten blijkbaar. Toen ik even bewoog schoot ze jammergenoeg onder water. Even verderop vlogen verschillende zwarte pelikanen vlak over het water. Met hun grote bek aten ze wat of dronken van het water, ik weet het niet. Veel scenes uit de film Nemo in ieder geval. Wat een rust in dit plaatsje. Henry en ik zijn nog naar de vuurturen gewandeld, een monument totaal blinkend wit gepleisterd. Ik heb er een borduurpakket van gekocht. Een mooie pet voor opa gescoord en nog even gezond op de ligstoelen. Het hotel is heel idyllisch gelegen, zo aan de haven. We konden de ferry aan de verre overkant zien aankomen. Na een lekker ijsje zijn we naar de ferry gegaan. Een tocht van 2,5 uur van totaal 15 dollar over het gladde water naar Cedar Island. We konden lekker zonnen op het dek of afkoelen in de passenger’s room. In de verte zagen we donkere wolken hangen en we gingen er recht op af. Ons wachtte nog een rit van een klein uurtje door het moerassige hillbillycountry met om de 100 meter een kerk met een spreuk op het informatiebord. De mooiste spreuken verzamelen we natuurlijk, bijvoorbeeld: “Hell is uncool” en “Prayer is the soil in which hope grows best” en “Faith is a journey. Travel it.“
Even gesightseed in Beaufort, een oud stadje met een koloniaal verleden. Diverse straten met koloniale huizen uit de 18e eeuw. De een nog mooier dan de andere. We reden per ongeluk langs de oude graveyard waar nog steeds kolonisten begraven liggen. Niet dat we de begraafplaats bezocht hebben…. Beetje creepy. Toen de laatste 10 minutes to Atlantic City. De meiden zagen een mooie grote beachwinkel: de volgende morgen moest er dus geshopt worden. Het hotel was prachtig gelegen met een landing naar de beach toe. De meiden sprongen het zwembad in en Henry en ik gingen het strand verkennen om daarna nog even een verkoelend bad te nemen. Dat was genieten. Dineren kon niet in het hotel. We reden naar de eerste beste chinees bij zo’n stripje winkels. Het zag er niet uit, maar de eerste beste local sprak ons aan en hij zei dat de chinezen slecht Engels spraken, maar heel goed konden koken. Dat was dus ook echt zo. Henry vroeg nog om peanutsauce. Dat hadden ze eigenlijk niet, omdat er veel mensen blijken te zijn met een pinda-allergie en je wilt hier niet gesewd worden. De pindasaus was verrukkelijk, met de juiste ingrediënten, maar volgens de chefkok nog te dun. Hij mocht het van mij niet zeggen tegen de kok, alleen maar complimenteren. Hier hebben we tot nu toe het lekkerst gegeten (veel knapperige, verse groenten, heerlijk gekruid!) Handig bekeken hebben ze het. Al het servies en bestek is van plastic, dus ze hebben geen afwas. Niet echt groen, maar wel lekker makkelijk.
Einde van deze leuke, afwisselende dag!